Jak napisać dobre opowiadanie? Czyli od pomysłu do realizacji

Współcześnie jednak nie można zapomnieć o tym, że dobre opowiadanie zachwyca, ale i sprzedaje osobę swojego autora, dając mu możliwość do rozwoju, dalszych ćwiczeń oraz podzielenia się kolejnymi koncepcjami.

Jeśli się nad tym zastanowić to nowoczesny autor musi być właściwie bardziej rzemieślnikiem niż pisarzem (stosunek 90% do 10% wydaje się tu w pełni oddawać realia rynku literackiego). Zaczynając jesteśmy pełni entuzjazmu, ale też nie mamy wyrobionego stylu, więc to co stworzyli amatorscy twórcy opowiadań, bardzo często przypomina technicznie budowę opowieści ich ulubionego autora. Potrzeba czasu, by wypracować własny klucz na opowieść, a od czegoś trzeba zacząć. Pytanie brzmi więc jak zacząć i czego się trzymać, by nie polec lub nie zniechęcić się jeszcze na etapie konstruowania pomysłu? W zasadzie nie jest to takie trudne, choć wymaga cierpliwości, wytrwałości oraz sporo wolnego czasu.

Zacznij od czasu
Pisanie opowiadania to może nie maraton, ale do sprintu też nie można by tego porównać, gdyż nawet najlepsi autorzy przyznają, że stworzenie dopracowanej krótkiej formy narracji zajmuje im średnio ok. tygodnia. Nie jest to bynajmniej czas wyłącznie poświęcony na pisanie, ale i na dopracowanie szczegółów rozpisanie pomysłu, zmiany i ocenę kierunku, w którym wszystko zmierza. Im więcej się pisze tym lepiej można zrozumieć frazę, iż „prawdziwie atrakcyjne teksty żyją swoim własnym życiem, a autor jedynie zapisuje ich przebieg”. Kiedy wpadnie się w rytm, trzeba wręcz pisać, gdyż niewidzialna ręka ciągle pcha nas w stronę biurka, czy też podrzuca kolejne myśli do przeanalizowania. W tygodniu zajęć, pracy i innych aktywność, trzeba się nie lada nagimnastykować, by wygospodarować energię i czas na pisanie. Dobrym pomysłem dla początkujących jest więc tworzenie jednej strony dziennie. Przy wprawnym klikaniu na klawiaturze i swobodnym przepływie myśli zajmie to nie więcej niż godzinę, a jeśli wpadnie się w rytm, to z rozpędu można skończyć nawet jeden wątek. Liczy się regularność – pisanie wymaga treningu, a mózg to mięsień, który regularnie stymulowany w końcu przyzwyczai się do swojego obowiązku tworzenia.

Pomysły żyją i umierają
Masz pomysł na opowiadanie? Wiesz czym chcesz się zainspirować, tylko rozwinięcie motywu jest w twoim przypadku zupełnie inne? Koncepcje lubią dojrzewać – jedne potrzebują na to miesięcy, inne dni, a inne wręcz pieką, nie pozwalając o sobie zapomnieć. Wszystkie one powinny być przez autora zapisane, a potem przeanalizowane. Nie utrwalone nie umrą nigdy lub nigdy się do końca nie urodzą, a więc będą jedynie zawieszone w próżni, co jest bardzo męczące. Napisanie dobrego opowiadania wymaga zdecydowania i konsekwencji. Nie można bać się błędów, czy pomysłów płytkich, bo nawet one czegoś uczą.

Główne części opowiadania
Opowiadania nie są dla leniwych. To dzięki nim autor ćwiczy precyzyjny sposób wyrażania się i swoich myśli, które w innym wypadku mógłby rozwlec na całą powieść (choć nie zawsze!). Jeśli komuś wydaje się, że powieść i opowiadań to to samo tylko o innej liczbie stron, to myli się i to sromotnie. W powieści zawsze jest czas na zamknięcie namnażających się wątków historii. Opowiadanie jest samo w sobie wątkiem, który żongluje małymi szczegółami, daje kontekst potrzebny do ogólnego zrozumienia narracji, ale i wiele pozostawia wyobraźni. Można powiedzieć, że opowiadanie to taka historia, którą opowiada się znajomym – dłuższa, krótsza, ale zawsze nawiązująca do konkretnych zdarzeń. Wobec tego jej budowa również musi być specyficzna, a składają się na nią:
- szybkie wprowadzenie w akcje (krótki opis lub dialog),
- rozwijanie wątku angażując w to kolejne postacie, anegdoty i stwarzając miejsce, które stanie się dla czytelnika odniesieniem do całości tekstu (plaża, kasyno, dom, więzienie, sklep),
- zależnie od gatunku stopień budowania napięcia (groza i kryminał lubią grę na emocjach i wolne budowanie finału, z kolei opowiadania dla młodzieży muszą zaliczyć wszystkie punkty schematu od przypadkowego poznania, przez nić porozumienia aż po pocałunek pieczętujący cały epizod),
- proste odniesienie do rzeczywistości (tego lub innego świata), które zmierza w nietypowym kierunku lub ujawnia coś, nad czym czytelnik mógł się dotąd nie zastanawiać,
- pobudzenie wyobraźni charakterystycznym elementem (np. opisem dania, które pojawiło się na stole, czy drinka sączonego przez główną bohaterkę),
- „satysfakcjonujący” finał (to jasne, że zawsze można kontynuować opowieść, ale wtedy trzeba by poruszyć nowy wątek z życia bohaterów, bo ten w opowiadaniu musi zostać zamknięty mniej lub bardziej dosłownie).

Portal KsiążkaDlaMnie.pl wsparł nas merytorycznie.